Onbegrip bij rouw om huisdier

Het is belangrijk om wat vaker stil te staan bij het verdriet dat mensen kunnen hebben als hun huisdier overlijdt. Hier is nog te vaak onbegrip voor.
Mensen die geen huisdieren hebben, begrijpen soms niet hoe sterk de band kan zijn tussen mens en dier. Zeker als dat dier een heel groot deel was van het alledaagse leven. Een huisdier is er altijd voor je. In goede en in slechte tijden. Dier en baasje leven in hetzelfde huis en brengen heel veel tijd samen door en kennen elkaar daarom ook door en door. Vaak wordt er meer tijd met een huisdier doorgebracht dan met vrienden of familieleden. Waardoor de band met een huisdier vaak heel hecht is. Soms zelfs hechter dan met mensen. En daarom is een huisdier voor veel mensen een volwaardig gezinslid.
Volgens onderzoeken zijn mensen met huisdieren gelukkiger en ook gezonder. Knuffelen met een huisdier zorgt ervoor dat er een stofje vrijkomt in je hersenen. Dit stofje is oxytocine. Het verhoogt je geluksgevoel en verlaagt stressgevoelens. Ook voelen huisdieren je stemming aan. Ze weten het als je blij bent. Maar ook als je ziek bent of verdrietig. Ze begrijpen je vaak zonder dat er een woord gezegd is. Onvoorwaardelijke liefde, vriendschap, genegenheid en trouw. Vind dat maar eens in een mens.
Maar als dat wegvalt, verandert alles. Geen blije begroetingen meer als je thuis komt, geen geknuffel meer, nooit meer dat lieve kopje op je schoot, nooit meer samen spelen, geen geluid van pootjes meer op de vloer, geen ritueeltjes meer die je samen had… En dat doet pijn. Heel veel pijn. Het schijnt zelfs zo te zijn dat in Nederland het gemiddelde rouwproces na het overlijden van een hond of kat ongeveer 8,5 maand is. Niet veel mensen weten dit. Er wordt namelijk meestal in stilte gerouwd. Omdat door buitenstaanders het verdriet om een dier vaak nog te zeer onderschat wordt. Het is ontzettend pijnlijk als er na een tijdje mensen reageren met: “Heb je dat nou nog niet verwerkt? Het was maar een hond/kat/vogel/konijn..” of “Waarom haal je dan geen nieuwe?” Maar het was niet “maar” een hond/kat/vogel/konijn of eender welk ander dier waar iemand van hield! En dat kan je niet zo maar vergeten of vervangen. Het gaat niet om een kapot bankstel. Het gaat om een dier van vlees en bloed. Met een eigen karakter, een ziel! Een vriend, een deel van het gezin die je dag in, dag uit, onvoorwaardelijke liefde gaf. Helaas worden dit soort opmerkingen toch nog vaak gemaakt. Gevolg is dat men niet meer durft te praten over het verdriet. Dat is toch afschuwelijk?!
Maar als we nou eens allemaal juist voor onze band met ons overleden dier zouden opkomen als er iemand met onbegrip reageert. Misschien moeten we proberen uit te leggen hoeveel we van ons dier hielden, hoe hecht dat we met ons dier waren en hoe belangrijk ons dier voor ons was. Houden van je huisdier is absoluut niet iets om je voor te schamen! Wees trots op de onvoorwaardelijke liefde tussen jullie en wees trots op het feit dat hij of zij er mede voor gezorgd heeft dat je bent wie je bent. En vertel iedereen hierover. Hopelijk komt er dan, beetje bij beetje meer begrip.
En trouwens,… Waarom zou een rouwproces voor een overleden dier anders moeten verlopen dan voor een overleden mens? Een rouwproces is een aanpassingsproces. Je moet leren leven zonder een geliefde. Of dat nou een mens of een dier is. Daar is toch geen verschil in?
Wat zou het toch fijn zijn als daar wat meer begrip voor was…