Toen mijn dwergpapegaaitje Shredder overleed, was ik daar echt kapot van. Ik wist wel dat het er aan zat te komen. Maar daarom was het verdriet niet minder. We waren onafscheidelijk. En nu moest ik alle dagelijkse dingetjes zonder hem (en zijn gezellige gekwebbel op mijn schouder) doen. Ik miste hem vreselijk en ik wist niet wat ik moest zonder hem.
Ook was ik bang dat de herinneringen die ik aan hem had, naarmate de tijd zou verstrijken, beetje bij beetje zouden vervagen of zelfs verloren zouden gaan. Voor mijn gevoel zou dit betekenen dat ik hem nòg meer zou verliezen. En daaruit ontstond het idee voor dit boek. Ik wilde alle herinneringen opschrijven. Helemaal niks mocht verloren gaan!
Hoe ik met het overlijden van Shredder omging
Toen het hondje van een vriendin overleed, vroeg ze mij om op te schrijven hoe ik met het verlies van Shreddertje om gegaan ben. Dit is wat ik haar schreef:
"Toen Shreddertje overleed ben ik echt in een diep gat gevallen. Ik wist wel dat het er aan zat te komen, omdat hij al een tijdje niet fit meer was. Dus het gebeurde gelukkig niet helemaal onverwacht. Maar dat maakte de pijn van het gemis echt niet minder.
De avond dat hij overleed, was afschuwelijk. Ik dacht echt dat ik gek werd. Mijn beste vriend, mijn mooie, lieve Shreddebeeb, was er niet meer… Ik heb zijn naam geroepen en ben ingestort. Ik heb wel duizend keer gezegd dat ik van hem hield en dat hij terug moest komen… Het was echt vreselijk.
Hij overleed in mjin hand. Die avond heb ik hem ook niet meer los gelaten.
En toen het ergens midden in de nacht toch tijd was om naar bed te gaan, heb ik naast mij een bedje voor hem gemaakt van zijn vestje. (Hij had geen kooitje en sliep altijd in de mouw van een vestje dat hij zich toegeëigend had.) Zo was hij toch nog dicht bij me.
De volgende dag hoefde voor mij niet te beginnen. Want dat zou alleen maar betekenen dat ik vanaf nu elke dag zonder Shreddertje zou moeten wakker worden. En daar kon ik me echt geen voorstelling van maken. Bah… Ik voelde me zo incompleet. Ze zeggen wel eens dat het lijkt alsof er een deel van jou mee sterft als iemand die je dierbaar is overlijdt. Nou…. Dat voelde echt zo!! Ik was mezelf niet meer zonder hem. Ik was echt ontroostbaar en gebroken... In 10000000000000 stukjes…
Omdat Shreddertje eerst bij Donna, mijn vriendin, heeft gewoond voordat hij bij mij kwam wonen, moest ik nu ook Donna gaan vertellen wat er gebeurd was. En ik wist hoeveel Shre voor haar betekende, ook al zaten er duizenden kilometers tussen hun in (Donna woont in Brazilië). Pffff… Zo moeilijk…. Ik ben Donna wel echt eeuwig dankbaar voor wat ze toen tegen me zei. Ik had voor diezelfde dag een afspraak gemaakt bij het dierencrematorium (eigenlijk gewoon omdat ik dacht dat dat zo hoorde). Maar het voelde nog zo vers en ik kon mijn gevleugelde vriend eigenlijk gewoon niet “afgeven”. Toen Donna hoorde dat ik de afspraak al voor die avond had, zei ze ook meteen dat dat veel te snel was. Dus ik heb toen de afspraak 2 dagen uitgesteld.
Dit heeft me heel veel goed gedaan. Zo heb ik echt op mijn gemak, zo goed als het ging, afscheid genomen van Shredder. Ik ben nog met hem op bezoek gegaan bij mijn moeder. Hij ging namelijk ook altijd mee naar haar, als we op bezoek gingen. En als wij voor een langere tijd weg gingen (maar nooit langer dan 9 dagen, dat was echt het maximum, want langer kon ik niet zonder hem) dan logeerde hij bij haar. Dus zij heeft ook nog afscheid van hem kunnen nemen.
De nacht voordat we de afspraak bij het crematorium hadden, sliep ik best goed. En,…. Ik had een hele mooie “droom”. Ik droomde over Shredder. In mijn droom was hij ook overleden. Ik had hem vast in mijn hand. Hij lag eigenlijk gewoon in mijn hand, zoals hij altijd lag op zijn rug, als hij gekriebeld wilde worden. Maar hij werd eventjes “wakker”, ging rechtop staan en gaf me knabbelkusjes op mijn neus, zoals hij dat altijd deed. Toen keek hij me nog eventjes aan, en daarna ging hij weer liggen en was hij weer weg. Het voelt voor mij echt alsof hij even weer leefde en wilde zeggen dat het goed was. Het voelde juist niet als een afscheid. Want als dit nu zo echt kon voelen, dan kon dat toch geen afscheid zijn? Hoe dan ook, het was heel mooi en troostend. Het voelde echt goed. En het heeft me heel erg geholpen.
In het crematorium hebben we een hele mooie kleine ceremonie voor hem gehouden en heb ik hem nog een brief geschreven. Hij had zelf van een schoenendoos zijn huisje gemaakt. Alle zorgvuldig geselecteerde geshredderde papiertjes nam hij mee in dat huisje en daar had hij een groot nest van gemaakt. Echt zo mooi. De enige die in de buurt van zijn huisje mocht komen, was ik. Anderen werden weg gejaagd. Dit was echt zijn territorium en daar voelde hij zich veilig. Dus ik vond het ook vanzelfsprekend dat hij daarin gecremeerd zou worden. Want dan zou hij zich ook veilig voelen. Wel heb ik hem nog wat dingetjes mee gegeven, zoals dingetjes die hij lekker vond, een kaartje wat ik van Donna kreeg (omdat hij eerst bij haar woonde), een pluk haar van mij, wat speeldingetjes en de brief die ik geschreven had. Ik wilde ook niet dat iemand anders hem nog zou aanraken. Dus ik ging mee naar de oven. Ik ben heel blij dat ik dat gedaan heb. Maar het was ook heel erg moeilijk. Het moment dat de oven dichtging was alsof de grond onder mijn voeten weg viel.
Gelukkig mocht hij meteen mee naar huis.
Maar we zijn vanuit het crematorium eerst nog even een kaarsje gaan branden en daarna naar het terras gegaan. Daar heb ik in m’n eentje ongeveer 193 liter wijn achterover gekiept. Oooooh,…. Wat was ik daar aan toe!!
Daarna moet je proberen om je dagen door te komen. Wat een worsteling! Alles is zo anders. Zo leeg en stil. Om heel eerlijk te zijn weet ik helemaal niet meer goed hoe dat ging. Het was december, dus iedereen was in feeststemming. Ik verre van. Maar aan de andere kant, dat zorgde wel voor wat afleiding.
Ik vond het echt heel erg moeilijk om zijn spulletjes op te ruimen. Ik heb zelfs de eerste tijd niet eens gestofzuigd. Erg he?! Want dat zou dan betekenen dat ik zijn rommeltjes zou opzuigen. En die gezellige rommeltjes zouden niet meer terug komen. Maar toen mijn vriend begon te klagen heb ik het toch maar gedaan. En de tongafdrukjes die hij altijd op ’n bepaalde plaats op de spiegel in de badkamer maakte. Die kon ik ook niet wegpoetsen. Ik poetste daar altijd omheen. Het heeft zelfs meer dan een jaar geduurd voordat ik ’t over m’n hart kreeg om die weg te poetsen. Maar het moest. Er waren nou echt te veel waterspetters op. Anders hadden ze er waarschijnlijk nu nog op gezeten. Ik moet wel heel eerlijk zeggen dat ik nou nog steeds om 2 plekken in de woonkamer heen dweil. (Oooh,.. Ik schaam me dood…) Want daar liggen nog poepjes op een plek waar hij graag zat. Oh ja,…. En over die poepjes gesproken… Het was eigenlijk wel standaard dat ik met kleding rondliep waar meneertje even een kleine groen met witte verrassing op had achtergelaten. Dus heb ik ook nog een vestje met een poepje op. Ik draag het niet meer. Maar ik wil het gewoon graag zo bewaren.
Maargoed,.. De eerste maanden vond ik echt heel erg moeilijk. Als ik thuis was, was Shredder normaal de hele dag bij me. En dat was nou weg gevallen. Het was, zoals ik al zei, echt een worsteling. Ik was mezelf niet meer zonder hem. Ik was niet meer compleet en moest mezelf opnieuw ontdekken.
Ik vond het heel erg moeilijk dat alles gewoon verder ging. Alsof er niks was gebeurd. Maar voor mij was alles veranderd. Niks was meer zoals het was. Ik voelde me echt een soort van verdwaald. En ook best wel vaak onbegrepen. Want voor veel mensen was Shredder “maar een vogeltje”.
Hij was niet “maar een vogeltje”! Hij had een groter karakter dan een olifant! (En soms ook groter dan een T-rex. Bijvoorbeeld als hij honger had, of als mijn vriend te dicht bij mij in de buurt kwam.) En hij was zeker niet maar even vervangbaar. Want dat hoorde ik ook heel vaak. “Waarom neem je dan geen nieuwe?” Op een gegeven moment had ik geen zin meer om uit te leggen dat het om een dier gaat. Met een eigen karakter, met een ziel! En niet om een voorwerp!! Pff… Ongelooflijk dat mensen dat niet begrijpen.
Ik wilde met alles wat ik in me had, dat ik hem nog eventjes, één keertje bij me kon hebben. Al waren het maar vijf minuutjes. Ik miste hem zo onbeschrijflijk erg. Alles liet me aan hem denken…
Het was voor mij wel therapeutisch om te schrijven. Ik had een schrift gekocht waarin ik alles waar ik mee zat aan Shredder vertelde. Wat ik nu ga zeggen, staat niet echt in m’n boek, maar ik had ook een ander schrift. In dit schrift schreef ik wat ik dacht dat Shredder mij zou willen zeggen. Uiteindelijk heb ik dit schrift bijna helemaal vol geschreven. In naam van hem dus.
Ook vond ik troost in verhalen van andere mensen waarvan een huisdier overleden was. En ik vond het heel fijn om te horen dat eigenlijk bijna iedereen zei dat ze vroeg of laat voelden dat hun huisdier ze kwam bezoeken of gewoon bij ze was. Dat bevestigde ook wat ik voelde toen ik die droom had over Shredder. En ook nog een aantal andere dingetjes die zich hadden voorgedaan. Ik begrijp dat het voor sommige mensen misschien een beetje zweverig klinkt. Maar ik geloof hier echt in. Ik denk echt dat zielen op de één of andere manier verbonden blijven!
Er was nog iets dat me heel erg raakte. Ik weet niet meer waar ik het gelezen heb, maar iemand schreef over “overlijden”. Overlijden betekent heel gewoon, over het lijden heen zijn. Dus verlost zijn van lijden. Zo simpel, maar zo had ik het nog nooit bekeken.
In die periode ben ik heel veel van huis geweest. Thuis deed alles me aan hem denken. En dat deed pijn. Dus die afleiding heeft me echt goed gedaan. In mei hebben we een vakantie geboekt naar Ibiza. De eerste nacht daar, droomde ik weer over Shredder. Ook heel realistisch en het voelde niet als een droom. Het was veel tastbaarder. Hij was er gewoon! Dat, en het onvoorstelbaar mooie eiland waar we waren hebben me echt geholpen. Shreddertje was bij me. Zelfs op Ibiza was hij bij me! Zo fijn!
Vanaf dat moment ging het steeds beter met me, en kon ik langzaam weer ergens van genieten.
Maar ik denk dat het in totaal toch bijna een jaar heeft geduurd voordat ik het echt een plaatsje heb kunnen geven. Misschien ben ik het ook wel een beetje zelf schuld, dat het zo lang geduurd heeft. Want heel stiekem voelde vasthouden aan het verdriet van het gemis op de een of andere manier een beetje als vasthouden aan hem. Ik weet niet goed hoe ik het moet omschrijven. Maar dit komt in de buurt. Inmiddels weet ik wel dat je dat verdriet uiteindelijk moet loslaten. Dat betekent niet dat ik hem loslaat. Helemaal niet zelfs. Ik hou me vast aan alle supermooie herinneringen die ik aan hem heb, aan de eeuwige, onvoorwaardelijke liefde tussen ons, aan de dankbaarheid die ik voel voor het feit dat wij ons leven samen hebben mogen delen en het idee dat hij er mede voor gezorgd heeft dat ik ben wie ik ben. En daarom, door die dingen leeft hij in mij verder. In mijn hart.
Er was ook een moment dat ik me echt besefte dat hij ook liever zou hebben dat ik gelukkig was. Als ik me rot voelde kwam hij altijd bij me, om me te troosten. Hij wilde ook dat ik blij was toen hij er wel nog was. Dus dan wil hij vast ook dat ik nu gelukkig ben. Dat zeg ik ook in één van m’n gedichtjes in het boek. Door te treuren krijg je je lieve huisdier niet terug. En het leven is te kort om lang verdrietig te zijn. Maak er liever iets moois van, met je huisdier in je hart!
En natuurlijk zijn er nu ook nog momenten dat ik hem heel erg mis en ook nog om hem huil. Maar ik kan inmiddels wel meestal met een glimlach (en trouwens regelmatig ook met een harde lach) aan hem terug denken. Mijn lieve, mooie Shreddebeeb!!
Nog eventjes terugkomen op dat andere schrift wat ik had. Het schrift waar ik in naam van hem in geschreven had. Alles wat ik daarin schreef las ik niet terug. Ik bleef alleen maar schrijven.
In oktober, rond mijn verjaardag, had ik het even heel erg moeilijk. En toen heb ik alles wat ik in dat schrift had geschreven gelezen. Voor het eerst sinds ik erin begonnen was. En dat was precies wat ik even nodig had. Troostende woorden van Shredder!"
Je moet in elk geval weten dat het (lichamelijke) verlies van je lieve huisdier echt een plaatsje gaat krijgen. Ook al heb je nu heel veel pijn en verdriet en lijkt dat nu nog niet zo. Het heeft tijd nodig. Maar echt, het komt goed! Het is ook bijna niet te begrijpen dat hij of zij er lichamelijk niet meer is. Maar geloof me, zijn of haar ziel is er gewoon nog. En hartstikke verbonden met jou! Voor altijd!